روزی امام باقر(ع) به حضور پدر بزرگوارش حضرت امام سجاد(ع) داخل شد،دید از عبادت به حالی رسیده که کسی به حال او نرسید است،رنگش از کثرت بیداری زرد شده،چشمانش از کثرت گریه جراحت سفیدی درآورده،پیشانیش از کثرت سجده مجروح گشته،بینیش از کثرت سجده پینه بسته و ساقها و پاهایش از کثرت ایستادن در نماز ورم کرده بود.
امام باقر فرمود:«از دیدن حالش خودداری نتوانسته و به گریه افتادم برای مهربانی به او ،دیدم او به فکر فرو رفته است، بعد از کمی به من متوجه شد و فرمود:«پسر عزیزم بعضی از آن جزوه ها را که عبادت جدت علی بن ابی طالب در آنها نوشته شده بود به من بده.» آنها را به محضر آوردم،مقدار کمی خواند ، بعد به حالت ناراحتی به زمین گذاشت و فرمود:«مَن یَقوی علی عبادةِ علیٍّ عَلَیهِ السَّلام» "چه کسی میتواند مانند علی بن ابی طالب عبادت و تهجّد داشته باشد."
«صلوات»
