اَلصَّلاةُ مِن شَرائِعِ الدّینِ وَ فیها مَرضاةُ الرَّبِّ عَزَّوَجَلَّ وَ هِىَ مِنهاجُ النبیاءِ وَ لِلمُصَلّى حُبُّ المَلائِکَةِ وَ هُدىً و ایمانٌ وَ نورُ المَعرفَةِ وَ بَرَکَةٌ فِى الرِّزقِ؛
نماز، از آیین هاى دین است و رضاى پروردگار، در آن است. و آن راه پیامبران است. براى نمازگزار، محبت فرشتگان، هدایت، ایمان، نور معرفت و برکت در روزى است.
خصال، ص 522، ح 11
ابراهیم
ابن موسى می گوید :امام رضا (ع) به عنوان استقبال از بعضی دوستان به همراه
عده ای از یاران از منزل خارج شده بود ، در این حال وقت نماز فرا رسید ،
قصری در آن حوالی بود، امام (ع) با یاران به سوی آن رفتند و درکنار سنگ
بزرگی ایستاد ، سپس امام به من فرمودند: اذان بگو، عرض کردم : منتظر رسیدن و
ملحق شدن بعضی از یاران هستم که بیایند حضرت فرمودند: خدا تو را بیامورزد،
نماز را از اول وقت بدون عذر به تأخیر نینداز، بر شما واجب است خواندن
نماز آن هم در اول وقت ، راوی گفت :پس اذان گفتم و نماز خواندیم دوست
عزیز، نمازی که امام رضا(ع) بپا داشت ، نماز جماعت بود که هر چه جمعیت
بیشتر باشد ثواب آن بیشتر است ، ولی توجه نمودید که امام (ع) اجازه
نفرمودند نماز اول وقت، به خاطره رسیدن و ملحق شدن بقیه یاران به تأخیر
بیفتند، بلکه تأکید کرد که نماز اول وقت خوانده شود و تأخیر را صلاح
ندانست، اینکه امام رضا (ع) فرمود: ای موسى ، بر تو واجب است که نمازت را
در اول وقت بپا داری خطاب به فرد فرد ماست واختصاص به آن شخص ندارد.
گفت: حاج آقا! من شنیده ام اگر انسان در نماز متوجه شود که کسی در حال دزدیدن کفش اوست می تواند نماز را بشکند و برود کفشش را بگیرد؛ درست است حاج آقا؟!
شیخ گفت: درست است آقا.
نمازی که در آن حواست به کفشت است، اصلاً باید شکست!
چه نمازها که خواندیم و حواسمان فقط به کفشهایی بود که او داده بود ...
بقیه در ادامه مطلب...
لا تَزالُ اُمَّتى بِخَیرٍ ما تَحابّوا وَاَقامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَکاةَ وَقَروا الضَّیفَ... ؛
امّتم همواره در خیر و خوبى اند تا وقتى که یکدیگر را دوست بدارند، نماز را برپا دارند، زکات بدهند و میهمان را گرامى بدارند...
امالى طوسى، ص 647، ح 1340
اَلصَّلاةُ مِفتاحُ کُلِّ خَیرٍ؛
نماز کلید همه خوبی هاست.
الفردوس، ج 2، ص 404، ح 3796
بارندگی
در مدینه کم شده ، کمبود مواد غذائی مدینه را در بر گرفته بود ، اگر چه
مواد غذائی هر از چند گاهی از نقاط دیگر به مدینه می رسید ولی این مقدار به
قدری نبود که کفاف نیاز مردم مدینه را بکند ، هر وقت کاروانی از گندم وجو و
دیگر مواد غذائی به مدینه می رسید جمعیت چنان بسوی کاروان حمله ور می شدند
که گوئی قصد چپاولش را دارند نه خرید ...
